ვერ დავაღწიე თავი ამ საშინელ არსებებს და ალბათ სულ რაგაც დამემართება.
ამჯერად არც ისე სერიოზულად ვარ ავად მაგრამ ექიმებთან მაინც მივედი.
მომისმინეს, დაისერიოზულეს მიმიკა და დაიწყეს სამედიცინო ტერმინებით ისეთი საუბარი, დარწმუნებულები რომ არიან, რომ არაფერი მესმის.
-ეხლა ქართულად. (უშნოდ ვიხუმრე მე)
მისახელებენ დაავადებას, რომელიც კარგად ვიცი რამდენად სერიოზულია. თუმცა ექიმებმა ხომ უნდა გაბერონ და თითქოს კვდებოდე ისე დაგისახელონ.
მოკლედ რომ ვთქვა უშვილობის იარლიყი მომაკერეს.
მოვკვდი ტირილითა და ნერვიულობით იმ დღეს.
წარმოვიდგინე ყველა საშინელი რამ.
მელანდებოდნენ ბავშვები და თოთო ბავშვის ტირილის ხმები ჩამესმოდა.
როცა ვაანალიზებდი რომ ეს ნიშნავდა იმას, რომ მე არასდროს მეყოლებოდა შვილი, მეწყებოდა პანიკები..მე, რომელსაც ყველაზე მეტად უნდა შვილი- არ მეყოლება. და ხალხი 10ს აჩენს. 3-3 ტყუპს ერთად.
დავიბოგრე ყველა ქალზე.
შვილიან ქალებზე.
მე, რომელიც კარგი დედა ვიქნებოდი არ მეყოლება საკუთარი შვილი. შვილი, რომელიც მე დამემსგავსებოდა და მამიკოს თვალები ექნებოდა.
შვილი, რომელსაც მამა ზედ გადაყვებოდა და გაანებივრებდა .
გოგონა, რომელსაც ოქროსფერი თმა ექნებოდა და ნაწნავებს დავუწნიდი ხოლმე დილაობით.
მთავარი ის არაა, თუ რა დასვნა გააკეთეს მათ, მე სულ სხვა მიზნით დავიწყე პოსტის წერა.
მე მინდა უშუალოდ ექიმებს და მათ "ბუდეს" შევეხო.
ეს მხარე საქართველოში ალბათ ვერასოდეს გახდება ისეთი, ხალხი კმაყოფილი რომ დარჩეს.
ან მე მივედი ძაან ჯურღმულებიდან არ გამოსულ და წინა საუკუნეში ჩარჩენილ კლინიკაში.
ბერი რომ არ გავაგრძელო, ექიმებმა დამტოვეს შოკში.მედიცინის არაფერი გამეგება და მაინც ვხვდებოდი რას მატყუებდნენ და რას არა.
აღარ ჩავეძიე, მაგათი თავი არ მქონდა, თან ისედაც ვაღიზიანებ მგონი მთავარ ექიმს : D და გავხსენი ჩემი ისტორია.
მიმკყრნალეს, მაგრამ რატომღაც ისევ ცუდად გავხდი. გული წამივიდა სამსახურში.
მივდივარ სულ სხვა კლინიკაში, სადაც როგორც ვხვდები არც უშვილობის დიაგნოზს დამისვამენ და ზუსტად გამარკვევენ რა მჭირს.
