8 წლის ჩიჩილაკი

წელს ჩვენი ჩიჩილაკი 8 წლის გახდა. 
სასაცილოა არა?  :D
აი რა ხდება. ბებია (დედის დედა) რომ გარდამეცვალა, იმ წელს დედამ ჩიჩილაკი იყიდა და ცარიელ, გაციებულ ბინაში დადგა. ჩიჩილაკი ძალზედ პატარა და საცოდავი შესახედია, ერთი თხელი წვიმით ბემოვლებული. როგორც ჩანს ძალზედ ძვირფასი ადამიანისთვის, რომელმაც არ გადააგდო, არ დაწვა და ელოლიავება ახალდაბადებული ბავშვივით. დედაჩემს რომ სიტყვა ჩაუგდო ამ ჩიჩილაკის გადაგდებაზე, მერე უნდა მოერიდო :D
ყოველ წელს ჩიჩილაკს თმა სცვივა, მისი გამხმარი კულულები ყოველ წელს მცირდება.
 
წელს, როდესაც მამაჩემმა ახალი ჩიჩილაკი იყიდა დედამ იკითხა: "ეს ახალი ჩიჩილაკი თეთრი რატომაა? 
ძველი ჩიჩილაკი ახალთან შედარებით გაყვითლებულია და ფერთა სხვაობა საგრძნობლად დიდია. : D ნუ ლოგიკურია 8 წლის განმავლობაში ფერსაც იცვლიდა. თურმე ჩიჩილაკი სხვა ფერის ყოფილა და არა იმ ფერის, როგორიც ეგონა.
 ყოველ წელს შეიძლება გვქონდა ახალი, უკეთესი, უფრო დიდი ჩიჩილაკი, მაგრამ სადღაც კუთხეში მაინც იდგა ის ჩიჩილაკი, რომელიც ჩვენთან ერთად ხვდებოდა ყოველ ახალ წელს 8 წლის განმავლობაში ოჯახის ერთ-ერთი წევრის მსგავსად.
მშვიდობით ჩიჩილაკო, ხვალ აღარ იქნები. მომავალ წელს ვეღარ გიხილავთ, თუმცა მოგვენატრები.
დედაჩემი ძალზედ უცნაური ადამიანია...
მივცეთ საშუალება იყოს ისეთი, როგორც მას სურს.
დედები სამუდამოდ არ ცოცხლობენ. 
მე მიყვარს დედაჩემი ისევე, როგორც მას უყვარდა თავისი.