წითელი პარასკევი. ჩვეულებრივი დღეა და თითქოს არაფრით განსხვავდება სხვა დღეებისგან. ტელევიზორში გაგონილმა ერთმა ფრაზამ ჩამაფიქრა: <ამ დღეს,ადამიანი უნდა ერიდოსო გართობას, რადგან გლოვის დღეაო. > სულიერი გლოვის დღე. ალბათ ვერასოდეს შევიგრძნობდი ამ დღის სიმძიმეს დეტალებში,რომ არ წარმომედგინა იესოს წამებისა და ჯვარზე გაკვრის სცენა, აზრი...
ვლაპარაკობ როგორც რიგითი მოქალაქე და არ ვაპირებ ამითი ჩემი თავის მორწმუნედ წარმოჩენას.უბრალოდ ვარ ადამიანი, რომელსაც ღმერთის, იესო ქრისტესი სწამს და ყოველთვის ექნება მისი რწმენა.
პოსტის მიზანი არაა ჩემი რწმენის კვეხნა. უბრალოდ ამ დღის გაანალიზება მინდა ჩემი ფანტაზიით.
იესო ქრისტე, ჩვეულებრივი ადამიანი მოგვევლინა ჩვენს გადასარჩენად.
ადამიანისთვის ზოგადად დიდი დარტყმაა როდესაც უახლოესი ადამიანი, მეგობარი უღალატებს. წარმოიდგინეთ როგორ გეტკინებათ გული თქვენმა უახლოესმა მეგობარმა, რომელსაც ენდობით გიღალატოთ. დარწმუნებული ვარ ყველას გულს მოხვდება მწარედ. წარმოვიდგენ როგორ ეტკინებოდა გული იესოს,როდესაც მისი მოწაფე უღალატებს და გასცემს. მეტ-ნაკლებად ისე როგორც მე, შენ, სხვას, მაგრამ მაინც გვეტკინება გული. ერთია როცა გღალატობენ და შენდამი ურთიერთობას ანგრევენ და მეორე,როცა ფულზე გცვლიან.
მეორე ფაქტი,როცა უდანაშაულოდ იჭერენ და უმტკიცებ შენს სიმართლეს,მაგრამ იცი რომ აზრი არ აქვს. შენს სიმართლეს არავინ არ დაიჯერებს.
შემდეგი სცენა ბარაბას არჩევა. ხალხმა ბარაბა არჩია იესო ქრისტეს. ბარაბა იყო იუდეველთა აჯანყების მეთაური. ებრაელებს დაუდგათ დილემა. უნდა აერჩიათ ან სულიერი მხსნელ- იესო, ან ფიზიკური მხსნებლი ბარაბა. მათ ბარაბა არჩიეს. დაფიქრდით თქვენც. ადამიანისთვის ხილული ყოველთვის უფრო სანდოა ვიდრე არა ხილლული. ვხედავ,ამიტომ მჯერა, რომ ეს ფანქარი წითელია. და როდესაც გეუბნებიან რომ მე ხელში მიჭირავს წითელი ფანქარი ჩნდება კითხვა რა ვიცი რომ წითელია თუ მე მას ვერ ვხედავ? ალბათ დაახლოებითი მაგალითი მოვიყვანე როგორ აირჩიეს ჩემი აზრით, ბარაბა ებრაელმა ხალხმა. თუმცაღა აქვე დავსძენ, რომ მრავალ მორწმუნე ადამიანს არასდროს უნახავს უფალი,მაგრამ რმად წამთ. აი ესაა რწმენა. მათი გულები სულ სხვა მდგომარეობაშია.
ყველაზე მტკივნეული, წამების სცენა. ადამიანი შეიძლება ისე სცმო რომ სიკვდილამდე მიიყვანო, მაგრამ როდესაც სიკვდილი აგვიანებს აი ესაა ნამდვილი წამება. წამებაში მალევე რომ მოკვდე,ეს იქნება ნამდვილი შვება. იესო ქრისტე კი დიხანს იტანდა მის გვემას. ყველამ კარგად იცით რა მტკივნეულია წამება, მაგრამ როდესაც ამ წამებას დასასრული არ უჩანს წარმოიდგინეთ ეს რა იქნება. ძვლებამდე რომ გრძნობ ტკივილს, მთელი კანი დაფლეთილი გაქვს, ფეხზე დგომა არ ეგიძლია და ასეთ განადგურებულ ადამიანს ჯვარს ათრევინებენ. ფიზიკური შეურაცყოფა არ იკმარეს (არ ვიკმარეთ),თავზე გადგავენ დაფნის გვირგვინს და დაგცინიან ის კიამ ყველაფერს მოთმინებით იტანს.
(ყოველთვის მბურძგლავდა დავით გურამიშვილის ლექსი "ვაი რა კარგი საჩინო".)
და ბოლოს, ჯვარზე გაკვრის პროცესი. ადამიანს ლურსმნები დააჭედეს ხელებზე, ფეზებზე. თქვენ წარმოგიდგენიათ რა მტკივნეული იქნება ეს? მაგრამ ალბათ ისე სასტიკად აწამესმ ლურსმნების დასობა იმასთან შედარებითარაფერი იქნებოდა
ეს ყველაფერი იესომ მოთმინებით აიტანა.
ჩვენ კი მისთვის ჭიქა წყალი დაგვენანა და არ დავალევინეთ.
ხო,ჩვენ,ხალხმა.
ჩვენ გავაკარით იესო ჯვარზე, ჩვენ ვაწამეთ, ჩვენ დავარჭეთ ლურსმნეი, ჩვენ გავაკეთეტ ყველაფერი ის, რისი წარმოდგენაც ეხლა ასე გვზარავს.
ეს ყველაფერი ჩვენი, ხალხის ურიცხვი ცოდვებისთვის. ადამიანმა თავის თავზე აიღო ყველას ცოდვა და გვაპატია, მოგვიტევა. ასეულობით ადამიანი ვერ აიტანდა იმას რაც ერთმა ადამიანმა გაუძლო.
და ჩვენ წელიწადში ერთი დღეც არ გვინდა ვიგლოვოთ?
ჩუმად, გულში?
No comments:
Post a Comment