კლინიკა "ბილი" ( სელი) 3 ნაწილი

სელი ყვიროდა, ილანძღებოდა და დარბოდა კლინიკაში.
ექიმებს გაუჭირდათ ეტყობა დაკავება.
- ლომკა აქვს, ხმამაღლა გადაუძახა რეჯინამ მედდას და გაირინდა.

ნარკოტიკის მოთხოვნილებას სხვა ვერაფერი დაგიკმაყოფილებს... დოზა გინდა. თუ არ მიიღე ცუდად ხდები.

ფოთლები იფშხვნებოდა ფეხებში.. ყოველი ნაბიჯი ახალ ხმებს გამოსცემდა. ძველი, შავი ბათინკები დიდი ჰქონდა სელის და გზადაგზა ფეხი ნახევრად ვარდებოდა ფეხსაცმლიდან.
მივიდა იმ ხის სკამებთან, სადაც მისი რამოდენიმე მეგობარი შეკრებილიყო, ეწეოდნენ და კაიფობდნენ.
სელი ჩამოჯდა სკამზე, ლოლამ გაიჩხირა და ახალი შპრიცი წინ დაუდო სელის.
- ჰა რას იზავ? ჰკითხა ლოლამ.
- არ ვიცი. არ მინდა.
_დარწმუნებული ხარ?
- სავსებით.
- ამას მე არ ავიღებ, იქნებ გადაიფიქრო, უთხრა ლოლამ.
- არ გავიკეთებ ლოლა. არ მინდა შენნაირი გავხდე.
- ჩემნაირი? და როგორი ვარ მე?
- აი ისეთი..  აი.. რაღაცნაირი.. ენა დაება სელის.
- შენც ისეთივე ხარ, როგორიც მე.
- არა, ლოლა, არ ვარ. და არც არასოდეს გავხდები.

სელიმ ტანში ჟრუანტელი იგრძნო, სითბო ჩაეღვარა, გონება გაეფანტა ნაკუწებად და ვერ შეეკოწიწებინა ერთად.. ერთი მთლიანი აღარ იყო გონება და ნაფლეთ-ნაფლეთ ცაში დაცურავდნენ.
სელიმ სიამოვნება იგრძნო.. იგრძნო როგორ აღარ ანაღვლებდა მამამისი. იგრძნო, რომ მისთვის უკვე სულ ერთი იყო მისი და მამამისის დამოკიდებულება.. მამაისი იყო "არაფერი" მისთვის. ის იყო კარგად და ამ მომენტით ტკბებოდა. დაფრინავდა პეპლებთან ერთად და რეალურად ხედავდა მის მეგობარ ლოლას, რომელიც ძალიან ძალიან ლამაზად ეჩვენა. არ უნდოდა სახლში დაბრუნება, უნდოდა ფრენა, სულ ასე ფრენა..
ცაში აფრენილი სელი მსუბუქად დახტოდა ღრუბლებზე და ამ სიმსუბუქით გამოწვეულ სიამოვნებას ებღაუჭებოდა. უცებ იგრძნო რომ ნელ-ნელა დაბლა ეშვებოდა.. მისი სიმსუბუქე ვეღარ ქაჩავდა მას ზევით და დაბლა დაბლა ეშვებოდა. იგრძო სიმწარე, სიცივე, და თავის ტკივილი..
თავი ხის სკამზე ჩამოერტყა და მიწაზე, ყვითელ ფოთლებში ჩაფლული იწვა. იგრძო რაღაც მაგარზე წოლა. წამოდგა, თავი წამოწია და დაინახა ის მახინჯი რეალობა, რომელიც ჯერ კიდევ ახსოვდა.
  სელი წამოდგა. თმა გაჩეჩვოდა, თვალები ჩაწითლებოდა და გაბრუებული ბარბაცით დადიოდა. სახლში შესვლისას გასაღები იქვე მიაგდო და თავის ოთახისკენ გასწია.
ასე ხდებოდა 3 თვე...
შემოდგომის 3 თვე..
დადგა ზამთარი,..
სელი აგრძელებდა "სიხარულის" სახლში სიარულს.. ლოლა მისი დაქალი გახდა..
სელის მამა ყველაფერს ხვდებოდა მაგრამ დუმდა. დუმდა და არ იცოდა რატომ. ალბათ იმიტომ, რომ არ იცოდა როგორ გამკლავებოდა ამ პრობლემას, ანდაც გრძნობდა, რომ ვერ მოერეოდა ქალიშვილს. ან კიდევ იმიტომ, რომ ვერ ხვდებოდა რატომ აკეთებდა სელი ამას.
ერთხელ, დილას როდესაც სელიმ გაიღვიძა, ჩაიცვა და ლოლასკენ წასასვლელად მზად იყო, ოთახის კარი ვერ გააღო. ეჯაჯგურა, ეჯაჯგურა და კარი არ იღებოდა. რა აღარ სცადა, უჩხიკინა გასაღების ჭუჭრუტანას და მაინც ვერაფერი გააღო. გაფსიხდა. ოთახში მიყარ-მოყარა ყველაფერი.. ტელევიზორი მაგიდიდან ჩამოაგდო. ლეპტოპი დაანარცხა და გააფუჭა. ხელებს ავეჯს ურტყავდა და ცდილობდა ოთახიდან რამენაირად გამოსულიყო.. ვერ მოახერხა, მამამისმა საგულდაგულად ჩაკეტა. კიდევ ერთი ზიზღის გრძნობა, რომელიც მამამისის მიმართ გაუჩნდა. არც აქამდე აღმერთებდა, ამან კი, საშინლად გააბრაზა, და უფრო მეტი და საშინელი რამ იგრძნო, ვიდრე სიბრაზეა.

სელის პირველი ლომკა ჰქონდა. ლომკა იმისა, რასაც აქამდე უპრობლემოდ იღებდა. არც ფული შემოკლებია აქამდე და არც შესაძლებლობა მისულიყო იქ, სადაც ის ეგულებოდა. პირველი ლომკა თავისი ატრიბუტიკით, რომელიც სახის ფხაჭნას, თითების მომტვრევას და მოკრუნჩხვებს მოიცავდა. სელი ცუდად იყო, მართლა ცუდად იყო. ეს იყო ლომკა, რომელიც ყველაზე საშინელ ფორმებში ჰქონდა მას და ეს გონებას უბინდავდა..
უცებ სელიმ დაინახა როგორ შემოვიდა მამამისი ოთახში. გოგონა მივარდა მას და ეხვეწებოდა გაეშვა. მამამ დაიჭირა და ოთახის კარი ისევ გადაკეტა. ქალიშვილი ვერ გაიქცეოდა. ემუდარებოდა სელი გაეშვა, ყელზე ეხვეოდა, თვალებს უბრიალებდა და მთელი ხმით, ტირილით ემუდარებოდა გაეშვა, რათა წამალი მიეღო. წინააღმდეგ შემთხვევაში ვერ გადარჩებოდა.
გოგონას მამამ,  თხოვნა ყურად არ იღო. სელი მუშტების რტყმაზე გადავიდა. მკერდში ურტყავდა ხელებს, სახისკენ მიჰქონდა და მამა იგერიებდა მის დარტყმებს.
მამამისი სელისთან მივიდა. საწოლზე დასვა, თვალებში ჩახედა და მკაცრად უთხრა, სელი გაჩერდი, გაჩერდი რომ გეუბნები! იყვირა მან.

საწოლზე გადამაწვინა, იხსენებს სელი და ტანსაცმელი შემომახია.
ნაკუწებად აქცია ჩემი სამოსი, მკერდზე ჩამომახია და ეცა მას. მკოცნიდა, მლოშნიდა და ეს მის ველურ სიცხოველეს აკმაყოფილებდა.. ნელ-ნელა იზრდებოდა მისი ვნება, უფრო აღგზნებული მილოკავდა მკერდს..
წელზე შემომხვია ძლიერი ხელი, მეორე ხელით კი ხელებს მიკავებდა. წინააღმდებობას ვუწევდი, რომელიც ამაო იყო. მის სიძლიერეს ჩემი ნაზი ხელები აბა რას გახდებოდა?
ხელს წელზე მხვევდა, საქმის გასაადვილებლად ხელები შემიკრა ჩემივე კაშნით და გააკეთა ის, რისი სურვილიც ასე კლავდა. საკუთარმა მამამ გამაუპატიურა. 18 წლის გოგონა ძალადობის მსხვერპლი გავხდი. და ვისი? მამაჩემისვე.
ხელებიდან სისხლი მდიოდა, თვალებიდან გადმოსული სიმწრის ცრემლები შემხმობოდა ლოყებზე. თვალები ჩამშავებოდა. ტანზე შემოხეული ძონძები მეფინა და წელმოძრობილი ვეგდე ნახევრად საწოლზე, ნახევრად იატაკზე. მე გარდაცვლილი ვიყავი. სულიერად გარდავიცვალე იმ დღეს.
სწორედ ეს მოუყვა სელიმ ჯორჯიას.

სელის მამამ ინახულა ქალიშვილი, რომელიც სამსახურში წასვლის წინ გამოკეტა გარედან.
სახლში მისულს სიჩუმე დახვდა, რამაც გააოცა და გადაწყვიტა მის ოთახში შესვლა. ოთახი ოთახს არ გავდა. ყველაფერი იატაკზე ეყარა. მთლიადან ამობრუნებული დახვდა სელის ოთახი. შესვლისას სელის მუდარამ და ცრემლებდა კაცს გული მოუკლა, გამობრუნდა უსიტყვოდ და გამოკეტა კარი. მამისი ძალიან განიცდიდა ქალიშვილის ასეთ ყოფას. კაცი ტიროდა ასეთი სცენის დანახვის მერე. გული უფრო და უფრო უკვდებოდა.
მან მტკიცედ გადაწყვიტა ქალიშვილი კლინიკაში მიეყვანა სამკურნალოდ. მას შესაბამისი სახსრებიც გააჩნდა და სახელიც.
სწორედ მეორე დღეს სელი კლინიკა "ბილის" მცხოვრებთა შორის აღმოჩნდა. ის ამ კლინიკის ბინადარი გახდა.

ლომკის დროს, ადამიანის მდგომარეობა ამოუცნობი ხდება.
ლომკის ზღაპარი სელის გონებაში სამუდამოდ დარჩა და ახლაც რეალობად ეჩვენება ის ამბავი. მის სხეულს ახსოვს ის ტკივილი რაც ლომკამ მოუტანა და მას ეჭვი არ ეპარება, რომ ყველაფერი ამის მიზეზი მამამისია. სელის მამა კი მკურნალობს ქალიშვილს და იმედი აქვს, ოდესღაც დაიბრუნებს სელის, ისეთს, როგორიც მას შემოდგომამდე ჰყავდა.

ჯორჯია სიბრალულით უცქერდა სელის, რომელიც ასეთი გაელვარებული თვალებით ყვებოდა ზღაპარს, რომელიც ლომკის დროს ეზმანა.