-გიგასთან სტუმარია. გიგას ვიღაცის ხმა მოესმა.ალბათ ახალი ექიმია, გაიფიქრა მან.
გოგო: გამარჯობა.
გიგა: ვინ ხარ?
გოგო: მომსალმებოდი მაინც...
გიგა: მინდა ვიცოდე ვინ ხარ, რათა სახელით მოგმართო.
გოგო: მე კომპლიმენტის გოგო ვარ.
გიგა: ახლა კი გამარჯობა კომპლიმენტის გოგო. :)
იქნებ სტუმრობის მიზეზიც მითხრა?
ცოტა დრო გაქვს.
აქ ვიზიტის დრო შეზღუდულია.
გოგო: ვიცი. არ მეშინია მე.
გიგა: იქნებ თქვა აქ რამ მოგიყვანა?
გოგო: დედაშენი ნერვიულობს შენზე.
გიგა: დედა.. დე. და.. სადაა დედა?
გოგო: დაწყნარდი, სახლშია და შენთან წერილი გამომატანა.
გიგა: მომეცი სწრაფად..
ცოტა დრო გაქვს.
წერილი მომეცი...
კომლიმენტის გოგო დაღონდა. სევდიანად ჩაიყო ხელი ჯიბეში და პატარა კონვერტი ამოაცურა.
გიგამ ხელიდან გამოსტაცა და გაგლიჯა კონვერტი.
კომპლიმენტის გოგოს თვალები ჩაუწყლიანდა და შეიკავა ცრემლები.
-დრო ამოიწურა! გაისმა ვიღაცის ხმა.
გოგონა ნელა წამოდგა. კაბა შეისწორა და ნაძალადევი ღიმილით შეხედა გიგას.
უსიტყვოდ გაბრუნდა. კარების ზღურბლს რომ მიაღწია ზურგიდან გიგას ხმა მოესმა.
- კომპლიმენტის გოგონა!
იგი შემობრუნდა.
- შენ ძალიან ლამაზი ხარ.
-მადლობა კომპლიმენტისთვის. ღიმილით უთხრა მან და კერებში გაუჩინარდა.
"ყოველ დილას ადრე ვდგები, შემოვდივარ შენს ოთახში და შენ იქ არ ხარ.
რამდენჯერ მიტირია შენს საწოლთან..
ყოველთვის ვამაყობდი შენით, კარგად სწავლობდი და ყოველთვის ნიჭიერი იყავი სკოლაში.
მერე კარგი კაცი დადექი და ოჯახს არჩენდი.
მიყვებოდი შენი გულის ტკივილს.
ერთად ვტიროდით და ერთად ვიცინოდით.
გახსოვს გოგონა რომ გამაცანი? შენი არჩევანი მომეწონა კარგი გოგო იყო. მერე თქვენს შორის რაღაც მოხდა და თქვენ დაშორდით. ერთად განვიცადეთ და შენთან ერთად მტკიოდა გული მეც.
დიდი ხარ უკვე. აღარაფერს აღარ მიყვები, შეიცვალე და უფრო ჩაიკეტე საკუთარ თავში. აღარ მენდობი, არაფერს არ მიზიარებ. რა დაგემართა ისიც კი არ აგიხსნია ჩემთვის. უცებ, ასე უცებ როგორ შეიძლება შეიცვალოს ადამიანი. ადამიანი?არა, ჩემი შვილი.
ჩემი ნაწილი, ჩემი სისხლი და ხორცი. არსება, რომელიც 9 თვე მუცლით ვატარე. ადამიანი, რომელიც პირველი მე მახარებდა ყოველ კარგ ნიშანს სკოლის მერე. ადამიანი, რომელსაც ნატკენ ფეხს ბინტით ვუხვევდი. ადამიანი, რომელიც ყოველი ძილის წინ მკოცნიდა და ძილი ნებისას მისურვებდა.
ო, როგორ მომენატრა შენთან ჩახუტება. შენი სითბო მომენატრა. შენი თვალები და შენთან ლაპარაკი მომენატრა.
გიგა მენატრები.
ჩემი შვილი მენატრება.
ჩამს ავადმყოფობას ნერვიულობაც ემატება, შენი მონატრება უფრო მისწრაფებს სიკვდილს.
ჩემი შვილი მინდა ჩემს გვერდით იყოს. გახსოვს გაციებული რომ იყავი როგორ გსიამოვნებდა ჩემი გაკეთებული ჩაი? ერთად ვცეკვავდით და ერთად ვწუხდით.
ერთად ვცხოვრობდით, დედაც მე ვიყავი და მამაც.
უმამობას სულ ვერ გრძნობდი. ან გრძნობდი და ჩემთან არ ამჟღავნებდი.
ვიყავით ერთად და ვცოხრობდით ერთმანეთით.
მე შენით, შენ ჩემით.
მე შენ მიყვარდი, შენ მე გიყვარდი.
ახალც მიყვარხარ..
რა დაგემართა მერე?"
წერილი ასე მთავრდებოდა. გიგამ სამჯერ ზედიზედ გადაიკითხა წერილი. ცრემლები წამოუვიდა კითხვის დროს და ფურცელი სულ მთლად დაასველა.
ტიროდა გიგა და ცხოვრება აღარ უნდოდა. ხელები უცახცახებდა. უნდოდა ებღავლა და ვერ გაებედა. ყელში აწვებოდა ბოღმა, ცრემლების ნაკადი, ღრიალის სურვილი და იკავებდა.
როდის ჩაეძინა არ ახსოვს.. გაღვიძებულს წერილი დახვდა მაგიდაზე.
კონვერტი გახსნა და წაიკითხა:
" ყოველ დილას ადრე ვდგები, შემოვდივარ შენს ოთახში და შენ იქ არ ხარ...
........... "
ბიჭი გაოგნებული იჯდა საწოლზე და ფიქრობდა. დიდხანს ფიქრობდა და ცდილობდა მიმხვდარიყო როდის მოვიდა წერილი, ვინ იყო კომპლიმენტის გოგო და იყო თუ არა საერთოდ. წერილი ფაქტი იყო და მართლა არსებობდა. ვინ იყო გოგონა? საიდან იცნობდა? დედამისს არავინ მომვლელი გოგონა არ ჰყოლია. წერილში ახსენებდა ასე რომ ყოფილიყო. ვინ იყო კომპლიმენტის გოგო? არსებობდა თუ არა ის?
No comments:
Post a Comment