კლინიკა ბილი– 2 სეზონი 1 ნაწილი. სტუმარი.

ექიმები რეჯინა და ჯორჯია ოთახში იყვნენ შეკეტილები და რაღაცაზე ლაპარაკობდნენ. ეს საუბარი დიდხანს გაგრძელდა.
ისინი სტუმარს ელოდნენ კლინიკაში. ეს მეტად უცნაური მოვლენა იყო, რადგან კლინიკაში მისვლის უფლება არავის ჰქონდა. მხოლოდ კლინიკის მფლობელს და წამლების მომმარაგებელ ბიჭს.
ბილის მთავარ კარზე გაისმა კაკუნი და მთელი კლინიკა ფაციფუცმა მოიცვა. ექიმები კარისკენ გაიქცნენ.
კარებში მაღალი, მეტად კარგი ტანის ქალი შემოვიდა.
ქერა რძელი სწორი თმა მხრებზე გადმოეყარა, სათვალეს ატარებდა, დიდი ლურჯი თვალები ჰქონდა.
ტანზეც მეტად მოხდენილად ეცვა კლასიკური ტანისამოსი. ერთი შეხედვით ოფისში მდივანი, ან რაიმე კომპანიის მენეჯერი გეგონებოდათ.
ტუჩებზე წითელი საცხი ესვა, რომელიც მეტად უხდებოდა მის ქერა თმასა და ლურჯ თვალებს.
ასევე წითელი ლაქი ესვა გრძელ ფრჩხილებზე და ზედმეტად მაღალ ქუსლებზე იდგა.
– მოგესალმებით ქალბატონო...
– ლიდია.
ღიმილით მოახსენა ქალბატონმა მისი სახელი.
–ლიდია, გაიმეორა რეჯინამ.
მოხარული ვართ თქვენი ვიზიტით. გელოდით. მართალი გითხრათ და ცოტა მოულოდნელი იყო ეს გადაწვეტილება ჩვენს კლინიკაში. მოგეხსენებათ არც თუ ისე ხშირად მოდის უცხო ადამიანი ამ კლინიკაში. პაციენტებიც არ არიან შეჩვეული სტუმრებს. იმედი მაქვს პროექტი გაამართლებს. ექიმი ჯორჯია დაგათვალიერებინებთ კლინიკას მე კი მანამდე პაციენტებს ვაუწყებ თქვენი მოსვლის შესახებ.
რეჯინამ ოთახი სასწრაფოდ დატოვა, რათა დროულად შეეკრიბა პაციენტები დარბაზში და ეცნობებინა ლიდიას ვიზიტის შესახებ.

 ლიდია გახლდათ დიდად ცნობილი ფსიქოლოგი. კლინიკის ადმინისტრაციამ იფიქრა პაციენტებისთვის კარგი იქნებოდა მკურნალობასთან ერთად ფსიქოლოგის  კონსულტაციები. მათ გადაწყვიტეს მოეწვიათ იმ დროისთვის ყველაზე წარმატებული ქალბატონი ფსიქოლოგიის სფეროში.  ლიდიას უნდა ჩაეტარებინა 10 ლექცია პაციენტებისთვის და კლინიკა იმედოვნებდა, შედეგი ნაყოფიერი გამოდგებოდა.

დარბაზში წრეზე ისხდნენ პაციენტები და ელოდნენ მათთვის სრულიად უცხო ადამიანს. თვალებში დაბნეულობა ეტყობოდათ, ხოლო რეჯინას შიში უკრთოდა მის ქვემოთ ჩამოწეულ თვალებში. მან ხომ არ იცოდა, როგორ მიიღებდნენ პაციენტები ლიდიას, რა რეაქცია ექნებოდათ. იგი შიშით ელოდა  ფსიქოლოგის გამოჩენისგან გამოწვეულ პირველ ტალღებს.

ლიდია შემოვიდა დაბაზში, გადახედა პაციენტებს, მოიხსნა სათვალე, რომელიც მკაცრ შეხედულებას აძლევდა ახალგაზრდა ქალბატონოს. მან გაიხადა ფეხზე მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი და წრის შუაგულში ლოტოსის პოზაში დაჯდა.
იწყებოდა პაციენტებისთვის მკურნალობის ახალი ფაზა.

doctors!

ექიმების გახსენებაზე საავადმყოფოს წამლებით გაჯღენთილი შენობის სუნი მეცემა ხოლმე. გულის ცემას მიჩქარებს ეგ სუნი და ცუდად მხდის.
ვერ დავაღწიე თავი ამ საშინელ არსებებს და ალბათ სულ რაგაც დამემართება.
ამჯერად არც ისე სერიოზულად ვარ ავად მაგრამ ექიმებთან მაინც მივედი.
მომისმინეს, დაისერიოზულეს მიმიკა და დაიწყეს სამედიცინო ტერმინებით ისეთი საუბარი, დარწმუნებულები რომ არიან, რომ არაფერი მესმის.
-ეხლა ქართულად. (უშნოდ ვიხუმრე მე)
მისახელებენ დაავადებას, რომელიც კარგად ვიცი რამდენად სერიოზულია. თუმცა ექიმებმა ხომ უნდა გაბერონ და თითქოს კვდებოდე ისე დაგისახელონ.
მოკლედ რომ ვთქვა უშვილობის იარლიყი მომაკერეს.
მოვკვდი ტირილითა და ნერვიულობით იმ დღეს.
წარმოვიდგინე ყველა საშინელი რამ.
 მელანდებოდნენ ბავშვები და თოთო ბავშვის ტირილის ხმები ჩამესმოდა.
როცა ვაანალიზებდი რომ ეს ნიშნავდა იმას, რომ მე არასდროს მეყოლებოდა შვილი, მეწყებოდა პანიკები..
მე, რომელსაც ყველაზე მეტად უნდა შვილი- არ მეყოლება. და ხალხი 10ს აჩენს. 3-3 ტყუპს ერთად.
დავიბოგრე ყველა ქალზე.
 შვილიან ქალებზე.
მე, რომელიც კარგი დედა ვიქნებოდი არ მეყოლება საკუთარი შვილი. შვილი, რომელიც მე დამემსგავსებოდა და მამიკოს თვალები ექნებოდა.
შვილი, რომელსაც მამა ზედ გადაყვებოდა და გაანებივრებდა .
 გოგონა, რომელსაც ოქროსფერი თმა ექნებოდა და ნაწნავებს დავუწნიდი ხოლმე დილაობით.

მთავარი ის არაა, თუ რა დასვნა გააკეთეს მათ, მე სულ სხვა მიზნით დავიწყე პოსტის წერა.
მე მინდა უშუალოდ ექიმებს და მათ "ბუდეს" შევეხო.
ეს მხარე საქართველოში ალბათ ვერასოდეს გახდება ისეთი, ხალხი კმაყოფილი რომ დარჩეს.
ან მე მივედი ძაან ჯურღმულებიდან არ გამოსულ და წინა საუკუნეში ჩარჩენილ კლინიკაში.
ბერი რომ არ გავაგრძელო, ექიმებმა დამტოვეს შოკში.მედიცინის არაფერი გამეგება და მაინც ვხვდებოდი რას მატყუებდნენ და რას არა.
აღარ ჩავეძიე, მაგათი თავი არ მქონდა, თან ისედაც ვაღიზიანებ მგონი მთავარ ექიმს : D და გავხსენი ჩემი ისტორია.
მიმკყრნალეს, მაგრამ რატომღაც ისევ ცუდად გავხდი. გული წამივიდა სამსახურში.
მივდივარ სულ სხვა კლინიკაში, სადაც როგორც ვხვდები არც უშვილობის დიაგნოზს დამისვამენ და ზუსტად გამარკვევენ რა მჭირს.

ქალი

გველივით იკლაკნები და მეხვევი ყელზე, მხრებზე, წელზე. როგორ შეიძლება არ ყოფილიყავი ქალი.
როგორი სიზუსტით გამოუყვანია სხეულის ფორმები ბუნების ღმერთებს. და როგორ შეიძლება არ ყოფილიყავი შენ ქალი.
ბრჭყალები არწივის უბოძებია დედა ბუნებას რათა იხოკოს მკერდი და მუცელი.
ქალი ხარ ყველა არსებებს შორის.
ევას გარქმვენ ედემის ვაშლები.
ზურგზე მეწებები ხელის გულებით, ლოკოკინებთან გაზრდილო ქალო.
თეძოებს მალავ ნაქსოვი ნაჭრით, თმებს უკან იყრი და თვალებს მალავ.
როგორ შეიძლება არ იყო ქალი?
ფეხის თითებს შორის გიგრძვნია ღიტინი? მე ვასრიალებ მათში ფეხის გულს.
ქალად შენი შექმნა გადაწყდა ცაში. მიწაზე დააბიჯებ გამომწვევი მიხვრა-მოხვრით.
ბოქლომი დაადე სამკერდე არეალს, გაგძარცვავენ, განძს წაგართმევენ,გაცვეთენ მრავალჯერ მოხმარებაში, ბოქლომი დაადე დიდი და მძიმე.
გრძელი წამწამები პეპლის ფრთებივით რომ არხევ სწრაფად– ზევით,ქვევით.
ცრემლის წვეთი დააწვინე წამწამებზე, ფიფქი დააფარე მძინარეს.
ტუჩები შესწიე, ნუ მიშვერ ასე ურცხვად. ვარდის ფურცლის სურნელით გაჟღენტილი ტუჩები შესწიე.
გაპობილ ბაგეს ფუტკრები ეჩვევიან, ავი და გაიძვერა ფუტკრები.  ეძგერებიან, შეიწოვენ მის სიტკბოს და გამძღრები სხვის ნექტარს დაუწყებენ ძებნას. ასეთები არიან ფუტკრები. ასეთები გაჩნდნენ. ასეთები დაბადა დედა ბუნებამ.
ხელები აიფარე სახეზე ქალო. თხელი და თეთრი თითები ბროლისა. ხშირი სუნთქვით იორთქლავ თითების გვერდებს, კიდეებს.
როგორ შეიძლება არ ყოფილიყავი ქალი ასეთი მკერდის არეალით. როგორც დილის ყავას ასდის ორთქლი, ისე ასდის სითბო შენს მკერდს. სახეს გაგიხურებს ლოყა რომ მიადო. ხალმა დანიშნა ტყუპი დები.
ჩამოსხმული ფეხები მიადგი ახლო ახლოს, გარყვნილად შეგრაცხავენ მეზობელი ქალები.
შური უკურნებელი სენია ადამიანის თვალებს რომ სჭირთ.
ნაპერწკლები ჩააქრე თვალებში, სოფლის ბიჭები შემოგიჩნდებიან ეს რა მოკამკამე წყლის ფერი თვალები აქვსო.
როგორ შეიძლება არ ყოფილიყავი ქალი.
თმას ნუ გაიშლი ასე თამამად. ქარი სურნელებას მოპარავს და წაიღებს თავისთან. შეიცნობს, შეიგრძნობს და მიჯრურად შეგრაცხავს.
ქალო, ნუ ხარ ასეთი ქალური.

შემოდგომას სუსხი ეპარებოდა. 18 წლის გოგონა თითის წვერებზე იწეოდა რათა ხავერდის ალუბალს დაწაფებოდა ხიდან მოწყვეტილს.
---------------------
ქალი ხარ არ გახდე დედა.

რაფაელი და ბეტი.

ბეტი,

მთლიანად შენად მიგულე. გამითავისე და შენი სურვილების მონად გამხადე.
გინდა ყველაფერი ისე გავაკეტო, როგორც შენ გინდა და ყველაფერი ისე იყოს, როგორც შენ მოგეწონება. ვცდილობ, ვცდილობ არასდროს შეიჭმუხნო წარბები და ყველაფერი შენს ნებაზე იყოს.
გინდა იგივე საკვებით ვიკვებო, რასაც შენ ჭამ.
გინდა იმავე სასმელით შევიქციო თავი, რასაც შენ წრუპავ ხოლმე.
გინდა ერთნაირი მაისურები გვეცვას, სხვადასხვა ფერში გადაწყვეტილი.
გინდა გაგიმხილო ის, რაც სხვამ არავინ იცის.
გინდა დახეული ჯინსებით ვიარო და ჩემს ასაკს სულაც არ აქცევ ყურადღებას.
გინდა მეც ვიგიჟო, როცა შენ ამის ხასიათზე ხარ.
გინდა ავტომობილი მართო, მიუხედავად იმისა, რომ იცი პირველივე ბოძს შეასკდები.
გინდა ჰალსტუხის გაკეთება გასწავლო, რათა სულ შენ მიკეთო.
გინდა ტორტი მხოლოდ იმიტომ ვიყიდოთ, რომ ერთმანეთი მოვთხუპნოთ და მერე გულიანად იცინო.
გიდა მაშინაც კი გიგზავნიდე  sms , როცა სუფრაზე ჩემს წინ ზიხარ.
გინდა სხვების თანდასწრებით გამოვხატო ის სითბო, რასაც ვერ გამოვხატავ ხალხში.
გინდა ის ვაკეთო, რაც იცი, რომ გამიჭირდება.
გინდა ერთი და იმავე სიმღერა გვიყვარდეს, რათა გაგონებისას ორივე ავყვეთ.
გინდა დილაობით ყავა ლოგინში მოგართვა.
გინდა პერანგების ამარა შუადღემდე ვირბინოთ.
გინდა აბაზანაში შემასწრო, რათა ლოდინი არ მოგიწიოს.
გინდა ზამთარში გაყინულ საწოლში ჯერ მე დამაწვინო, რომ მერე სითბოში შემოძვრე.
გინდა სახელის ნაცვლად კნინობითი სახელით მოგმართო.
გინდა ყოველ დილით ვივარჯიშოთ და შენს კვალდაკვალ გავიმეორო ის მოძრაობები, რასაც შენ აკეთებ.
გინდა ნაყინი მოგიტანო თუნდაც ღამის 2 საათზე მოგინდეს.
გინდა ატრაქციონებზე დავჯდე, რადგან მარტო ძალიან გეშინია.
გინდა ყველა აზარტულ თამაშში შენ დარჩე მოგებული.
გინდა ლუდი ვიყიდოთ და ქუჩაში ბომჟებთან ერთად დავლიოთ, ან მტკვრის ნაპირზე მეთევზეებს შევუერთდეთ.
გინდა ზუსტად ის კაბა გიყიდო, რომელიც ყველაზე ძვირი ღირს და მიმტკიცებ, რომ ის ყველაზე მეტად მოგიხდება.
გინდა საყიდლებზე გამოგყვე და საათობით ბოდიალის შემდეგ თქვა: არაა ის, რაც მე მინდოდა.
გინდა მოძრაობის წესები დავარღვიო იმიტომ, რომ ძალიან პატიოსნად ვატარებ. :დ
გინდა თვალებახვეული ყველა სკამს,მაგიდასა და სარკეს შევეჯახო და მაინც დაგიჭირო.
გინდა კარაოკე ბარში მე ვიმღერო იმიტომ, რომ დამცინო.
გინდა მეც ისევე ვუყურებდე ცხოვრებას, როგორც შენ.
გინდა ყველა პეპელა, ყვავილი, ღრუბელი, ვარსკვლავი.
გინდა სამყარო, რომლის გასაღებიც მხოლოდ შენ გექნება.

ბეტ, რომელ თვეში ხარ?


რაფაელი.

კულონი

აი ჩემი პატარა გული იმდენს იტევს, რომ წარმოდგენა ჭირს.
სულ, სულ პატარაა, მაგრამ შიგნით უსაზღვროებას იტევს.
გადავწყვიტე გამეტეხა და მენახა შიგნით ის იყო რაც მე მეგონა, თუ არა.
რომ გამეტეხა, ამოიფრქვეოდა ვარდისფერი მტვერი, მთელი თავისი თავისებურებებით.
სიყვარულის სპეციფიკური სუნი რომ ასდის. აი ისეთი, გულის ფორმებს რომ ცვლის, გიკუმშავს და სუნთქვას გიკრავს. მოუნდება გაბატონდეს შენზე, თავი ჩაგახრევინოს და გაგხადოს ისეთი, როგორიც თვითონ სურს რომ იყო.
სუნთქვას შეიკავებ რომ მტვრის სურნელი არ გაგეკაროს, ოხერი პატარა ნაწილაკები, შემოიპარებიან ცხვირის ნესტოებში და ფრთებს გაშლიან მთელს შენს სხეულში- თავბრუს ხვევიდან, ფეხის გულების ღიტინამდე. გაინავარდებენ ფილტვებში, მუცლის ღრუში და გულ-მკერდის არეში დაილექება.
 მთელს სხეულს დაეპატრონება და ვერაფერს მოუხერხებ.
ჩუმადაა და გაგრძნობინებს, რომ ვეღარსად წახვალ, მისი ხარ მთელი სხეულით. გაგშორდება სული, გაფრინდება შენგან შორს. 
ხდები სხეულის მონა.
ხედავ და გრძნობ, როგორ კარგავ  საკუთარ მეს.
კარგავ დროისა და ადგილის შეგრძნებას, ხარ გაბრუებული და ვეღარც კანკალებ და ვეღარც ინძრევი. გიჭირს მოძრაობა, გიჭირს ფიქრი, გიჭირს ხედვა, გიჭირს სმენა.
ხდები უგრძნობი.
ვერ გრძნობ შეხებას, ბუჯდები და შეშდები.
ნაწილაკები მუშაობენ შენში, ფუსფუსებენ.
გამოსავალი რაში შეიძლება იყოს?
როგორ დავაბრუნო ვარდისფერი მტვერი ისევ გულში და დავკეტო?
ნუთუ სიცოცხლე უნდა დავთმო იმისათვის, რომ ერთი ციცქნა გული გავამრთელო?
ნელ-ნელა ფეხები მეკვეთება, თავის შეკავებას ვერ ვახერხებ და ვიკეცები.

ვინმეს გქონიათ ასეთი შეგრძნება?
არც მე.

თავს აქეთ- იქეთ ვაქნევ და ვხედავ ვდგავარ ფანჯარასთან, ხელში პატარა გულის ფორმის კულონი მიჭირავს და ვგრძნობ როგორ ასდის მამაკაცის სურნელი.
მე მეღიმება.

Eat, Pray, Love

ელიზაბეტ ჯილბერტის წიგნი "ჭამე, ილოცე, შეიყვარე" აღწერს ავტორის მოგზაურობას იტალიაში, ინდოეთსა და ინდონეზიაში. წიგნი ეძღვნება სუზან ბოუენს, რომელმაც ლიზის თავშესაფარი მისცა 12 000 მილის სიშორიდანაც კი.
ქმარს გაშორებული ელიზაბეტი გადაწყვეტს იმოგზაუროს ქვეყნებში და ამით საკუთარი თავი უკეთ შეიცნოს.
ნაწარმოები 3 ნაწილადაა დაყოფილი ქვეყნების მიხედვით და თითოეული  36 შესაბამისი ზღაპრისგან შედგება.
პირველად ლიზი მოგზაურობს იტალიაში.
იტალია ანუ "თქვი ზუსტად ისე, როგორც ჭამ. "ანუ ეს არის 36 თავისგან შემდგარი ნაწილი სიამის აღსაქმელად.
ამ ნაწილში ავტორი წონაში საგრძნობლად იმატებს, სამაგიეროდ ეზიარება სიამეს. მას იზიდავს ყველაფერი იტალიაში. გაიცნობს შესანიშნავ მეგობრებს, გაიგებს ბევრ ახალს. ისწავლის იტალიურ ენას. იტალიაში ავტორი თავს კარგად გრძნობს. ჭამს პიცას თითქმის ყოველ დღე და მეგობრებთან ერთად შესანიშნავ დროს ატარებს.
ინდოეთი ანუ "მომილოცეთ თქვენთან შეხვედრა."
ანუ
36 ზღაპარი ერთგულების აღსაქმელად.
ამ ნაწილში ავტორი იწყებს იოგის ვარჯიშებს, დადის ეკლესიაში, მედიტაციაში ერთვება.
სწავლობს იქაურ გალობებს და გალობს ყოველ დილით.
დგება ადრე დილაობით და მიეშურება ეკლესიისაკენ რათა თავი უფალს მიუძღვნას.
თავიდან ლიზის უჭირს მედიტაციის დოს ყურადღების მოკრება და ამის გამო ძალიან ნერვიულობს და განიცდის.
დროთა განმავლობაში იგი მიხვდება ყველაფერს, გაეცნობა ცნობილ გურუებს წაიკითხავს მედიტაციებსა და იოგებზე ინფორმაციას.
ლიზი ტაძრის იატაკის ხეხვას იწყებს რათა ამით თავისი თაყვანისცემა გამოხატოს ღმერთის წინაშე.
აშრამში გატარებული დიდი წვალების შემდეგ ლიზი მედიტაცის იწყებს.
იგი ინდოეთის კულტურას თუ ტრადიციებს საინტერესოდ აღწერს და მკითხველს თავს არ აბეზრებს ისტორიული თარიღებით.
იგი ინდოეთში 2 ლექსს წერს.
ინდონეზია ანუ" ჩემს საცლებშიც კი თავს სხვანაირად ვგრძნობ".
ანუ 36 ზღაპარი წონასწორობის მისაღწევად.
ინდონეზიაში ლიზი მიდის გზააბნეული. არ იცის სად უნდა იცხოვროს სად წავიდეს რა გააკეთოს. მხოლოდ ის იცის რომ უნდა იპოვოს ექიმბაში კეტუტ ლიიერი და მას შემდეგ მიხვდება თუ რა ესაქმება ინდონეზიაში.
ინდონეზიაში პოულობს ლიზი ყველფერს იმას რასაც მთელი ამ მოგზაურობის დროს ეძებდა და ცდილობდა.
სიმშვიდეს, თავის მეს და სიყვარულს.
მოგზაურობის დასასრულს ლიზი ჩადის პატარა კუნძულ "ჯილი მენოზე", სადაც თავისი "მე" უნდა ეღიარებინა და მიეღო ყველაფრით: ბრაზით, დარდით, მოწყენილობით, სირცხვილით, განრისხებით, ყველაზე უარესით...
მოგზაურობის დასასრულს ლიზიმ იპოვა უფრო ახალგაზრდა, უფრო მებრძოლი ადამიანი თავისი სახით.

ცხოვრების ორი მხარე: სალომე და დათა (2 ნაწილი)

თბილისის ქუჩები ხმაურს მოეცვა. ყველა გამოფენის თაობაზე ლაპარაკობდა.
დათას სურათების გამოფენა იმართებოდა.
დათა გახარებული იყო შინაგანად, რადგან როგორც იქნა გაიმართებოდა მისი პირველი გამოფენა და მის ყველაზე მნიშვნელოვან ნამუშევარს შეაფასებდა უამრავი ხალხი.
როგორც იქნა დაასრულა ნახატი, რომელსაც ყველაზე დიდი ხანი მოუნდა.

სალომე შეეგუა იმ აზრს, რომ ბავშვი უმამოდ გაიზრდებოდა. ეცოდებოდა და გული უკვდებოდა ამაზე რომ ფიქრობდა, მაგრამ მტკიცედ ჰქონდა გადაწყვეტილი ბავშვისთვის არ ეგრძნობებინა ეს დანაკლისი და მისთვის არაფერი მოეკლო.

სალომე ქუჩაში იდგა და რეკლამას აკვირდებოდა, რომელიც გამოფენის შესახებ ამცნობდა. მას დააინტერესა და ყურადღებით დაიწყო აფიშის კითხვა.
როდესაც სალომე აფიშას კითხულობდა, ამ დროს დათო სახლში იყო. ტრუსის ამარა იდგა და ეკამათებოდა ქალს, რომელიც სწრაფად იცმევდა ტანთ.

სალომე აფიშას კითხულობდა, დათო კამათობდა.
- თეონა, ჩვენ შორის ყველაფერი დამთავრდა.. უხსნიდა დათა.
სალომე აფიშას კითხულობდა..
- ერთად ვიყავით, კარგად ვიყავით ახლა კი ყველაფერი გაქრა, არ მიყვარხარ..
თეონა ცრემლად იღვრებოდა და დათას სიყვარულს ეფიცებოდა.
სალომე აფიშას კითხულობდა..
თეონას დათა სიცოცხლეზე მეტად შეჰყვარებოდა და ვერ ეგუებოდა მისგან ხელის კვრას.
დათო თეოს ბარგს ალაგებდა, სალომე კი აფიშას კითხულობდა..
დათომ ხელით გაწია თეონა კარისკენ და მის წინ მოაჯახუნა კარი.
სალომემ აფიშის კითხვა დაასრულა და სახლში გაბრუნდა.
დათომ სახეზე ხელები აიფარა და მძიმედ ამოისუნთქა.

სალომემ ხელით თმები შეისწორა და ღიმილით გაუყვა გზას.

გათენდა გამოფენისთვის განკუთვნილი დღე.
დათამ დილა სმით დაიწყო. ფხიზელი ვერ შეძლებდა ამ დღესთან გამკლავებას.
დათო სვავდა და თან სარკეში იხედებოდა.
სალომე სარკის წინ თავს იწესრიგებდა.
დათა ველოსიპედზე დაჯდა და წავიდა გალერეაში.
სალომეც ნელი ნაბიჯით გაჰყვა გზას, რომელიც გალერეისკენ მიდიოდა.

დარბაზში უამრავი ხალხი ირეოდა.
სალომე დადიოდა და ათვალიერებდა კედლებზე მოფენილ სურათებს.
დათა იდგა და ამა თუ იმ კომპანიების წარმომადგენლებთან საუბრობდა.

სალომე მიუახლოვდა ყველაზე დიდ ნახატს, სწორედ იმას, რომელსაც დათა ამდენი ხანი მოუნდა და ის შტრიხიც შეეყვანა რაც სურათს აკლდა.
სურათზე გამოხატული იყო, როგორ ვითარდება და როგორ მრავლდება მსოფლიო..
სალომეს ძალიან მოეწონა, უცებ თავბრუ დაეხვა და წაბარბაცდა.
იქვე სკამზე ჩამოჯდა.
ეს დათამ შენიშნა და სალომესკენ წავიდა, თუმცა გზაში გალერეის მენეჯერმა გააჩერა და საუბარი გაუბა. დათა თან ელაპარაკებოდა და თან თვალებით სალომეს აკვირდებოდა.

დათა თეონაზე ფიქრმა მოიცვა და მიხვდა რა ცუდი რაღაც გააკეთა. იდგა და მასზე ფიქრობდა.
თეონა სახლში იჯდა და ტიროდა ფიქრობდა დედამისზე, რატომ არ დაუჯერა? ეს იმ დროს,  როდესაც სალომე იჯდა და თორნიკეზე ფიქრობდა, ბავშვის მამაზე. სამი ადამიანი  სხვადასხვა ადამიანზე ფიქრს მოეცვა.
სალომეს ახსენდებოდა როგორ დატოვა თირნიკემ იგი სახლში მარტო და გაიქცა იმ ქალთან, დიდი სახლით და ძვირფასი მანქანით.
მან გადაწყვიტა სახლში წასულიყო, რადგან თავს შეუძლოდ გრძნობდა..
გასვლისას დათა დაინახა და თვითონაც არ იცის რატომ მაგრამ იფიქრა, რომ მხოლოდ მას შეეძლო შეესრულებინა დიდი ნახატი.
დათას და სალომეს თვალები სულ 4 წამით შეხვდნენ ერთმანეთს .. სალომე შინისკენ გზას მიუყვებოდა.
დათა იდგა შუა დარბაზში და მისთვის არავის ლაპარაკს აზრი არ ჰქონდა. ხმები ბუნდოვნად ესმოდა.
იგი უცებ გავარდა გარეთ და ველოსიპედზე დაჯდა.
ამ დროს სალომე დაფიქრდა დათაზე და გადაწყიტა დაბრუნებულიყო გალერეაში.
იგი შემობრუნდა და ისევ გალერეისკენ გამოყვა გზას.
დათო ველოსიპედზე იჯდა და მიაქროლებდა ძალიან სწრაფად.
ამ დროს სალომე ნელი ნაბიჯით მოუყვებოდა გზას დათასკენ.
დათა მიჰქროდა, სალომე მოაბიჯებდა.
წუთიც და ისინი ერთმანეთის პირისპირ აღმოჩნდნენ.
სალომეს კივილი...

სასწრაფოს სტვენამ მოიცვა ახლომდებარე ქუჩები.
იმ ადგილას, სადაც დამტვრეული ველოსიპედი ეგდო, ხალხი მოქუჩებულიყო.
სასწრაფო დახმარების მანწანამ მიხურა კარები და საავადმყოფოსკენ გაქანდა.

გავიდა კვირები.. თვეები...

დათო ფეხით მიუყვებოდა შემოდგომის ქუჩებს და მას გვერდით ჩაუარა გოგონამ, დაჩუტული მუცლით და სალათისფერი სარაფნით.