კლინიკა "ბილი" mimi ნაწილი 5

ორი გახურებული შანთი ყელზე დაადო. დაეწვა, აეწვა...
მხურვალე ტუჩები კისერზე, ყელზე ჩამოაცურა და მკერდზე შეჩერდა.
მიმიმ ძლიერი მოქაჩვა იგრძნო და მაგრად მიეკრო მეორე სხეულს.
ორი სხეული ისე მიწებებოდა ერთმანეთს, თითქოს შეერწყაო და ერთ მთლიან სხეულად ქცეულიყო. სხეული, რომელსაც 2 გული, 2 სული და ორხმიანი სუნთქვა ჰქონდა. სხეული ნაზად და ნელა ირწეოდა, როგორც ნიავის დაბერვისას შეირხევა ტირიფის თხელი ფარდა. ხელის თითები ერთმანეთში გადახლართულიყო. მუცელი გაოფლილიყო და წვეთები ნამს მოგაგონებდათ. მიმის სხეულის სურნელი მამაკაცის სხეულის სუნს  შერეოდა და ერთად სულ სხვა სურნელებათ ქცეულიყო. მიმიმ დაკარგა ყველაფერი პირადი და ნაწილი გახდა მისი მეორე  ნახევრის. ფეხის თითები გაეყინა მიმის და მხოლოდ ახლაღა მოაგონდა, რომ საბანი გადახდოდა. მთელი ღამე წიოდა მიმის სხეული. წიოდა და ნამუსახდილი თავისი საკუთრების დაბრუნებას ითხოვდა. სხვისი არომატი შერჩენოდა ტუჩებს.
დიდხანს იდგა შხაპის ქვეშ და ცდილობდა მოეშორებინა ის სუნი, რომელიც სხვისგან ისესხა მისმა სხეულის ნაწილებმა. იდგა და ტანი დაწითლებოდა ამდენი ხეხვისგან. ტანი თბილი წყლითა და ცრემლებით დასველებოდა. იდგა გაშტერებული სანამ წყლის სიცივემ არ გამოაფხიზლა.
მიმის სციოდა, შიგნიდან კი სიმხურვალით იწვოდა. მისი სხეული ვერაფერს გრძნობდა.
იწვა მიმი და არც ეძინა არც ფხიზელი იყო. გაშტერებულმა გაატარა მთელი ღამე. შიგნიდან ეწვოდა, გული იწვოდა. ხმა ჩაესმოდა ყურებში: "გულის კარი გააღე, ხანძარია".
ფრაგმენტები უდგებოდა თვალწინ. უემოციოდ უყურებდა გასული დღის ნაწყვეტ ფრაგმენტებს: წივილი... კივილი... გახევა... ძალადობა ... ტირილი... ტკივილი... ძალის დაკარგვა... დანებება... გათიშვა... ძირს წოლა...
რა კარგად შეიძლება აღიწეროს ძალიან საშინელი რამ.
გალამაზება ყველაფრის შეიძლება.

მიმის ოთახში შეუტანა სადილი მედდამ. და კვლავ ისეთი გამოიტანა, როგორიც შეიტანა.
მიმი არ ჭამდა. ამან ძალიან გაახდუნა და დააუძლურა. ჭამდა იშვიათად და მხოლოდ ექიმის თანდასწრებით.
მედდა რომ გავიდა, მიმი საწოლიდან წამოდგა. ჩუმად ჩაიარა ოთახები და გიგას ოთახის ფანჯარასთან შეჩერდა.
გიგა რაღაცას წერდა ფურცელზე. არც იგი გასულა სადილზე.
მიმი ჩუმად უყურებდა გიგას.
წერას რომ მორჩა, გიგა სავარძელში მოკალათდა და ვიღაცას დაუწყო ლაპარაკი.
მიმი გაკვირვებული უყურებდა.
მერე დაბრუნდა ოთახში, კარი გადაკეტა და დაიწყო ცახცახი.
დაიწყო ბურტყუნი რაღაცის..
ხმას მოუმატა..
უკვე კიოდა, ხელებს იქნევდა და ვიღაცას აგდებდა..
ლანძღავდა და ძირს ვარდებოდა ამ უმისამართო ხელების რტყმით.
კიოდა და მთელ ენერგიას ამ ვიღაცის ცემაში ხარჯავდა. ბოლოს ღონემიხდილი ძირს ეცემოდა, ბურტყუნებდა რაღაცას და ბოლოს ეძინებოდა.
ყოველი გიგას მონახულების შემდეგ ასე ემართებოდა.
თუმცა, არავინ იცოდა მისი საიდუმლო თვალთვალის შესახებ.
გიგა იყო ერთადერთი მამრობითი სქესის წარმომადგენელი, რომელსაც მიმი ხედავდა.
იგი თვალყურს ადევნებდა ბიჭის ოთახში ყოფნას.
იცოდა მისი მეგობრის შესახებ. ბევრჯერ უნახავს, როგორ ელაპარაკებოდა კომპლიმენტის გოგოს.
ერთხელ, ასეთ დიალოგს მოჰკრა ყური:
გიგა: იცი მე სად ვარ?
კომპლიმენტის გოგო: ვიცი.
გიგა: არა, არ იცი. ეს საგიჟეთია. ყველას უბრალო კლინიკა ჰგონია. ელოდებიან როდის გააღწევენ აქედან. ის არ იციან, რომ აქ სამუდამოდ არიან გამოკეტილები. განკურნების შემდეგაც არ გავლენ.
გოგო: ვიცი, სამწუხაროდ ვიცი. თქვენი ერთ-ერთი პაციენტი განიკურნა და გაუშვეს. 3 დღეში დააბრუნეს. ამ კლინიკის გარეთ ვერ ძლებენ აქ მკვიდრები. შენ უკვე ამ კლინიკის მკვიდრი ხარ.
გიგა: ვიცი. ისიც ვიცი, რომ აქედან ვერ გავალ. კიდევ კარგი დედაჩემი დადის ხშირად და წერილებს მიგზავნის.
კომპლიმენტის გოგომ ნაღვლიანად გადახედა გიგას.
მხოლოდ მიმიმ იცოდა, რომ ყოველ დღე გიგა წერდა წერილებს დედის მაგივრად. თავისსავე წერილებს კითხულობდა და სჯეროდა, რომ ის დედამისის მოწერილი იყო. ძალიან იშვიათად აკითხავდა დედა. შეიძლება 3 თვე ისე გასულიყო, რომ დედამისს არ გახსენებოდა შვილი.
მხოლოდ მიმიმ იცოდა ეს და ამას თავის მხრივ განიცდიდა.