მკურნალობა

მკურნალობის 1 კვირა, მკურნალობის 7 დღე..
მკურნალობა ექიმთან სიარულის გარეშე
მკურნალობა ნევროზისა და გადაბჟირებისა..
მკურნალობა ისტერიკებისა..

ჩემზე ყველაფერი არავინ ამ ქვეყნად არ იცის. არც უახლოესმა ადამიანმა, არც დედამ..
ყველაზე მეტი რამ ჩემს შესახებ იცის ჩემმა ახლო მეგობრამა, რომელსაც დიდ პატივს ვცემ და რომელიც ყველაზე უკეთ მიგებს და მიტანს.
ეს ბექაა..
და დავუბრუნდეთ თემას..
დიახ, უკეთ ვარ, მაგრამ არ ვიცი ის, რაც იყო მომიბრუნდება თუ არა..
ძალიან გვიან მოხდა ის, რაც უფრო ადრე უნდა მომხდარიყოო..
დედა, დედა მედგა 7 დღის განმავლობაში გვერდით..
შეიძლება ცოტა არეულ-დარეული პოსტი გამომივიდეს, მარა იმედია მთავარ აზრს პოსტისას ჩაწვდებით. თუ არა და არც ეგაა პრობლემა :) მე ხომ ჩემთვის ვწერ.
წარსულით ლაპარაკს მივეჩვიე.. ყველაფერს წარსულ დროში ვყვები

ერთი კვირის განმავლობაში ძლიერად ვმკურნალობდიო, მომიყვა ლიზი..

ლიზი: "კიდე კაი 24 საათიანი შემოტევები არ მქონდა, თორემ სამსახურში რას ვიზავდი არ ვიცი.. მაგრამ სამაგიეროდ ყოველ საღამოს მემართებოდა კრუნჩხვები ტირილისა და ჩაბჯირებები. დედაჩემი ექიმთან მისულა და ექიმმა დანიშნულება მისცა.
საღამო იწყებოდა ტირილით, გრძელდებოდა ბღავილით და მთავრდებოდა ჩაბჟირებით..
არავინ იცოდა თითქმის ჩემ და დედაჩემის გარდა ამაზე. ერთი კვირა ნემსებსაც კი მიკეთებდა დამამშვიდებელს.. წამლებში რადენი ფული წავიდა ვერ აღგიწერთ.
და ვის გამო?
რის გამო?
სასაცილოა.
ძალიან ძნელია ტირილის დროს სუნთქვის აპარატი თუ გაგეთიშათ, რაც ხშირად მჭირდა მე.. ტირილი იმდენად იმატებდა, რომ სუნთქვას უშლიდა ხელს და მეშინოდა დახრჩობის.
ნემსებმა და დამამშვიდებელმა წამლებმა სულ მომთენთა და ხასიათიც შემიცვალა.
მჭირდა გათიშვები..
ცხოვრებაში რა არ ხდება თურმე.
არის რაღაცეები, რაზეც არ უნდა ილაპარაკო უბრალოდ, მარა ავლაპარაკდი.
ეს უკვე საზღვრებს სცდება.
რას ვიფიქრებდი თუ ეს შემთხვევა ასეთ დღეში ჩამაგდებდა?
ამ 7 დღეს არასდროს დავივიწყებ ჩემი სიცოცხლის განმარვლობაში.
ვერც.
დასიებული მქონდა ყოველ დილით თვალები...
ტირილმა უფრო დამისუსტა ისედაც სუსტი თვალები.
ძალიან მგრძნობიარე თვალები მაქვს და ცრემლებმა სულ მომისპო..
ნემსების დანახვაზე გონება მებნევა, ცუდად ვხდები.
იმოქმედა ძილზეც.
ტირილით ვიღვიძებდი შუა ღამეს...
კოშმარული სიზმრები..
ენერგიას ვხარჯავდი ტირილის მოთოკვაშიც..
მთელი ძალით ვცდილობი შემეკავებინა, რომ მამას არ გაეგო..
მამას ეს ამბავი რომ გაეგო რა დატრიალდებოდა წარმოდგენაც არ მინდა..
ტირილს ასე ვერ გამოაპარებდი, მარა კიდე კაი რომ საღამომდე მუშაობდა და სახლში რომ მოვიდოდა მაშინვე იძინებდა..
ეს მას არ უნდა ენახა...
იცით, თურმე ცრემლებიც თავდება..
ტირილი უცრემლოდ გინახავთ?
მე ვნახე ამ ერთი კვირის ბოლო დღეებში..
როგორ მემართებოდა ეს?
უბრალოდ.. ადამიანს მეხსიერებაში აქვს ის რაც ჩემს შემთხვევაში საღამოს ვლინდებოდა და ამ დროს მეწყებოდა ნერვიული ტირილი და ისტერიკები.
დედა რომ არა, ალბათ ვერ გადავიტანდი...
დედა მიკრავდა აბღავლებულს გულში,
დედა მეფერებოდა,
დედა მიკოცნიდა თვალებს, რომლებიც სიგიჯემდე მეწვოდა,
დედამ იცოდა მიზეზი და დუმდა,
დედა ითმენდა ჩემი თხოვნით,
დედამ გადაიტანა ის ერთი კვირა ჩემთან ერთად,
დედამ განიცადა იგივე რაც მე,
ორმა ადამიანმა გადავიტანეთ მკურნალობის საშინელი ერთი კვირა,
დედაჩემმა ჩამიღვარა ის სიყვარული გულში რაც ეხლა მაქვს,
დედაჩემი ჩემი ნაწილია, მისი წასვლის შემდეგ ნახევარი ლიზი დავრჩები...
მე და დედამ ვიმკურნალეთ ის ერთი კვირა და მგონი მოვრჩით..
ვინ დამავაადა?
ჰმმ."

ლიზი შენ ძლიერი ხარ უკვე. ამაზე უარესი რა უნდა გადაგხდეს თავს.
ჩემი აზრით ამაზე არავის არ უნდა მოუყვე.
და ის, ვის გამოც ეს ყველაფერი მოხდა, მე პირადად ფეხით გავსრესდი და ჩემი ფურთხის ღირსადაც არ ჩავთვლიდი...
გპირდები არავის მოვუყვები...

ჯანმრთელობას გისურვებ :)