ს უ რ ვ ი ლ ი

"ამბობენ თუ ძალიან მოინდომებ რამეს, აგისრულდებაო. ეს ერთდროულად არის და არც არის მართალი. არ არის იმიტომ, რომ არც ერთი სურვილი, ყველაზე ძლიერიც კი, თავისით არ ასრულდება. ამას დიდი მტკიცება არ სჭირდება. ხოლო მართალია იმდენად, რამდენადაც ადამიანის არსება მთლიანად მოექცევა ხოლმე ამ სურვილის გავლენასა და ზემოქმედების სფეროში და რასაც მერე აკეთებს, ყველაფერი სურვილის კარნახის, უფრო სწორედ, ბრძანების კეთილსინდისიერი აღსრულებაა. ეს სურვილი აიძულებს ადამიანს, გააკეთის ის, რაც მის აღსასრულებლადაა საჭირო, რასაც ამ სურვილის გარეშე არ გააკეთებდა. ის აიძულებს აგრეთვე, აღმოაჩინოს თავის არსებაში  საჭირო ძალაც, სიმტკიცეცა და სითამამეც და, თუკი აუცილებლობა მოითხოვს, თვალთმაქცობის უნარიც, უტიფრობაც და უსინდისობაც კი. აი, ასეთი ყოვლისშემძლეა სურვილი, თუკი წინააღმდეგობას არ გავუწევთ, რაც თავისთავად უკვე საკმაოდ დიდ სიძნელებთანაა დაკავშირებული, რადგან ყოველგვარი სურვილი თანაბრად მომხიბვლელია და მომთხოვნი".

ო. ჭილაძე- "გზაზე ერთი კაცი მიდიოდა"

დღეს მეტროში

"კარები იკეტება, შემდეგი სადგური ავლაბარი"- გამოაცხადა ნაცნობმა ხმამ.
 კარებში მოჰყვა კაცი. ორმა ახალგაზრდამ კარები დაიჭირა და დაახლოებით 55 წლის კაცმა შემოსვლა მოახერხა. ალბათ ეუხერხულა ცოტა ასე უხერხულად რომ შემოვიდა ვაგონში და თამამი ნაბიჯებით გაიარა.

 გავიხედე და დავინახე შემდეგ კართან იდგა და მორცხვად იყურებოდა აქეთ, რათა დაენახა ვინ უყურებდა მას. დამინახა, გავიხედე და სახეში შემომშტერებოდა. თვალი ავარიდე. ალბათ მარტო მე გავაყოლე ამ კაცს თვალი. სახეზე ჰქონდა აღბეჭდილი უხერხულობა, თუმცა ძალზედ კეთილი სახის მატარებელი იყო: გათეთრებული თმა, სათვალეები და გამხდარი მაღალი ტანი. აღარ გამიხედავს იქით, მრცხვენოდა.
მერე ვიფიქრე, იგივე სიტუაციაში მე როგორ მოვიქცეოდითქო? რათქმაუნდა ისევე როგორც ის "კეთილი კაცი".
"ავლაბარი"- გაისვმა კვლავ ნაცნობი ხმა.
ახალგაზრდა ბიჭი წინ წაიწია რათა ჩასულიყო. მარცხენა ყურზე საყურე შევნიშნე. ასევე შევნიშნე ის, თუ როგორ აათვალიერ-ჩაათვალიერა გვერდით მდგომმა ახალგაზრდა ბიჭმა. ჯერ საყურეს დააშტერდებოდა მერე კი თმიდან ფეხის წვერებამდე ათვალიერებდა. ნეტა რას ფიქრობდა?
შეიძლება იფიქრა: "ნეტა ცისფერი ხომ არაა?"
ან:
"სიამოვნებით მოვდებდი ყბაში ამ პიდარასტს"
ან თუნდაც:
" რას გავს ეს ჩემისა".

ფიქრებში გართულს მომესმა: "ვარკეთილი, ბოლო გაჩერება. გთხოვთ გაათავისუფლოთ ვაგონები".

იცით, რა მინდა მე?

იცით რა მინდა მე?
~მზე და მთვარე ერთად მინდა ცაზე.
იცით, კიდევ რა მინდა?
~ორი მთვარე გვინათებდეს ღამეს.
იცით, რა მინდა მე?
~ ხელოვნური ფრთებით მინდა ვიფრინო.
იცით, რა მინდა მე?
~მალულად ოცნება ფიქრში გავცვალო.
იცით, რა მინდა მე?
~საჯინობო მინდა თეთრი, შავი და ოქროსფერი ცხენებით.
იცით, რა მინდა მე?
~იასამნების ბაღი მინდა.
იცით, რა მინდა მე ?
~ბალეტზე დასწრება მინდა.

იცით, რა მინდა მე ?
ვიოლინოზე დაკრული ტანგოს მუსიკაზე ცეკვა მინდა.
იცით, რა მინდა მე?
საკუთარი ბიბლიოთეკა მინდა უამრავი წიგნებით.
იცით, რა მინდა მე?
უმისამართო მატარებლით მგზავრობა მინდა.
იცით, რა მინდა მე ?
სანთლებით განათებული ღამის ნახვა მინდა.
იცით, რა მინდა მე ?
ყველა ინსტრუმენტზე მინდა დაკვრის მოსინჯვა.
იცით, რა მინდა მე?
მოტოციკლეტით გაქროლება მინდა.
იცით, რა მინდა მე ?
ჯაზის ჰაგებით გაჟღენთილი საღამო მინდა.
იცით, რა მინდა მე ?
ერთი დღით ყველა პროფესიის ადამიანი ვიყო მინდა.
იცით, კიდევ  რა მინდა?
მე ბევრი რამე მინდა...

მე ლუზერი ვარ !

მივხვდი რა სჭირს ჩემს ბლოგს.. სითბო და გულახდილობა აკლია.. მართალია არც ვტყუი და ყველაფერ სიმართლეს ვწერ, მაგრამ რაღაც აკლია მაინც ამ ყველაფერს.
ის, რაც სხვა ბლოგებს აქვს. ის , რაც მე მომწონს სხვის ბლოგებში. ისინი ისე წერენ, რომ მკითხველის გულს ხვდება, მოქმედებს მათზე. ასეთი პოსტის ავტორს ჰქვია კარგი ბლოგერი ალბათ.
მე არ ვიცი რა მჭირს. ან საკმაოდ გულახდილი არ ვარ, ან იმაზე არ ვწერ, რაზეც ნამდვილად მინდა წერა, ან წერა არ ვიცი (რაც ალბათ ყველაზე დიდი სინამდვილეა).
ჰო ლაპარაკი და წერა არ მეხერხება. კომუნიკაცია მიჭირს. ეს არც სიმორცხვის ბრალია (მორცხვი ნამდვილად არ ვარ) და არც სურვილის ბრალი. უბრალოდ მიჭირს საკუთარი აზრის მკაფიოდ გამოთქმა. ჩემს გარშემო მყოფმა ადამიანებმა რატომ უნდა გამიგონ და მიხვდნენ რის თქმას ვცდილობ? ჩემი ნათქვამი ძალიან ხშირად ესმით არასწორად, მითუმეტეს იმათ ვინც კარგად არ მიცნობს. რთულია ასე. რახან ჩემი ნათქვამი არ ესმით ისე, როგორც მე ვგულისხმობ, ესე იგი, პრობლემა ჩემშია. მე ვერ გამოვხატავ სიტყვებით სწორად იმას, რისი თქმაც მსურს.
ჩემი ბლოგი ცივი და უემოციოა.
არ იგრძნობა რომ ამ ბლოგს სულიერი ავტორი ჰყავს.
რომ ამ ბლოგზე წერს ერთ-ერთი რიგითი ადამიანი, რომელიც წერს თავის პრობლემებზე, ან თუნდაც სასიხარულო ამბებზე, სიახლეებზე და ა.შ. ეს არ იგრძნობა.
არც გულწრფელობა არ იგრძნობა მიუხედავად იმისა, რომ არასდროს არ მიცრუია.
შეიძლება ეს იმის ბრალიცაა, რომ მე ცოტას ვწერ ჩემს პირადზე და ძირითადად შემეცნებითი პოსტები მაქვს და ეს არეულობა უფრო აფუჭებს ბლოგს.
ჩემს ბლოგს რაღაც აკლია.
მშრალია ჩემი ფორუმი და მოსაბეზრებელი.
ან შეიძენს ამას ან არა.
მე დიდი იმედი მაქვს მაინც, რომ გახდება ისეთი, როგორიც ავტორს უნდა რომ იყოს. :)

პ.ს. მადლობა აქსიომას ბლოგს.

ძველისძველი წერილები

ამოვალაგოთ ჩემი დიდი ხნის წინანდელი კონვერტი. ჩემი ხელით გაკეთებულია ^_^ და შიგ ძველი წერილები ინახება. სკოლაში ვიცოდით ასე, ერთმანეთს გოგოები ვუკეთებდით ასეთ საჩუქრებს. :)





ერთ წელს, შობის არდადეგების შემდეგ, ჩემმა კლასელმა ეკამ, დაგვირიგა ასეთი კონვერტები ყველა კლასელს. და აი რა წერია წერილში:
"გილოცავ ახალ
წელს და გისურვებ
რომ ისეთი ბუზღუნა
აღარ იყო როგორიც
 იყავი

Happy new year.

წერილები ზუსტადაა გადმოტანილი.

ამ წერილებიდან 2 ნახატია. მართალია არც ერთი მათგანი არ მგავს მაგრამ ამას რა მნიშვნელობა აქვს. :D :D

კვლავ ეკას წერილი. თუმცა სჯობს თავად ნახოთ და გადაწყვიტოთ რა არის :)

შემდეგ კონვერტში 2 წერილია. ჩემი მამიდაშვილების. თეოსი და თამოსი.
თამოს წერილში ყველაზე მეტად იმაზე ვიცინე, რომ წაწერილი აქვს თეომდე მე დავწერე წერილიო : D :D

თამოს წერილი: "როგორ ხარ? მე ვარ ისე რა! ძალიან მენატრები. ერთი სული მაქვს როდის ჩამოხვალ. ხო მართლა ხო ჩამოხვალ ჩვენთან არდადეგებზე? ხომ არ გვიბრაზდები ისევ მე და თეოს, რომ ვერ მოვედით მეორე დილით? ვერ მოვახერხეთ თუმცა ჩვენ ძალიან გვინდოდა. არ გეწყინოს. გახსოვს ჩვენი "ღამე?" სასაცილო იყო ხომ?
დათოს ჩემს და ჩემი ოჯახის მაგივრად მაგრად აკოცე და მიულოცე დაბადების დღე.
მომიკითხე ბიძა, ბიცოლა და ზურა.
        ყველას გილოცავთ აღდგომას.
მეტი რა დაგიწერო არ ვიცი. მომენატრა ჩვენი ჭორაობა.
გახსოვს გვანცა, მაკა და ლია? რომ ჩამოხვალ მასზე რაღაცეებს მოგიყვები. რეზო როგორაა? რეზიკო : D "

თეოს წერილის შინაარსიც იგივეა ვერ გადავწერ დიდია ძალიან. : D


შემდეგი წერილი (არ ვიცი რამდენადაა წერილი) უფრო სწორად ნახევარწერილი, : არის ერთი გვერდის ნახევარი. წერილი მე და ჩემს კლასელს შორის (ნათია) ისტორიის გაკვეთილზეა დაწერილი. ბოლოს გადავწყვიტეთ შუაზე ჩამოგვეხია და ბოლო ზარზე შეგვეერთებინა. მერე კი დაგვავიწყდა და შეგვრჩა ასე ნახევარ ნახევარი. : D

წერილში ჩვენი ჭკუით ვღადაობთ. არადა რომ გადავიკითხე რისი ამოკითხვაც შეიძლებიდა არაფერი სასაცილო არაა.. :D





და  უკანასკნელი არის ბოლო ზარის მოსალოცი ბარათი, რომელსაც ყველას გვაძლევდნენ ლექსად დაწერილს.
ჩემი ასეთია:
" მოხდენილი გოგო ხარ და
მომღერალი ბულბული,
წახვედი და თან წაიღე
ჩვენი სული და გული."

ყველაზე უნიჭო ლექსი ever. :D

სულ ეს იყო ძველი წერილები.
ვალენტინობისას სკოლაში დარიგებულ წერილებსაც ვეძებდი და ვერ ვიპოვე. გადავყრიდი ადრე. არადა ძალიან ბევრი იყო.
მაინც კარგია რაღაც ძველს რომ აღმოაჩენ.
10 წლის წინანდელი წერილი ხუმრობა საქმეა? O_o

Billie Holiday

ბილი ჰოლიდეი- ჯაზის ისტორიის ერთ-ერთი პრინცესა, რომლითაც მე მოხიბლული დავრჩი. ყველა ქალს ჯაზის ისტორიაში დიდ პატივს ვცემ, მაგრამ ბილი გამოვყავი. მიუხედავად იმისა, რომ ყველა ქალი ამ ჟანრში შეუდარებელია და შეუდარებლადაც ასრულებს, ბილის ნამღერმა გული დამითაგა და შინაგანად ამაკნავლა.

ის ფაქტიც მომწონს ამ ქალში რომ ბილი ჰოლიდეი მისი ნამდვილი  სახელი არაა, მას ელეონორა ფეგენი ჰქვია. ბილი მისი საყვარელი მსახიობის გამო დაირქვა.

ელეონორა დაიბადა ფილადელფიაში. ბავშვობა უკიდურეს სიღარიბეში გაატარა. მამამისის ვინაობა დაუდგენელია. 11 წლის ასაკში ძალადობის მსხვერპლი გახდა, სამი წლის შემდეგ კი დედასთან ერთად პროსტიტუციის ბრალდებით საკანში აღმოჩნდა. 1930-იანი წლების დასაწყისში ლეგალური შემოსავლის პოვნის მიზნით სამ ღამის კლუბში იწყებს ერთდროულად გამოსვლას, სადაც მშრალი კანონის პერიოდში არალეგალურად იყიდებოდა სპირტიანი სასმელები.

მისი ცხოვრების სტილმაც იმოქმედა ჩემზე. თუ სწორად მახსოვს, იგი ერთ-ერთ ღამის კლუბში ერთმა ჯაზის კრიტიკოსმა ნახა რის შემდეგაც, იგი დიუკ ელინგტონმა ფილმში მიიწვია. მას მერე დაიწყო ბილის პოპულარობის ხანა.

ბილის რომ ვუყურებ სიმღერის დროს, მის თვალებში თითქოს მთელი მისი ტრაგიზმი და მთელი ცხოვრება იხატება. ისეთ სევდას ატარებს ეს გამოხედვა, თვალები რომ მე მბურძგლავს..

როცა ბილი დაიბადა, დედამისი 13 წლის იყო, მამა კი - 15-ის. ბავშვობისას ბილი მეზობლად მდებარე საროსკიპოში მომუშავე მეძავებს ეგზავნებოდა წვრილმანი დავალებების შესასრულებლად. ისინი კი სამაგიეროდ ლუი არმსტრონგისა და ბესი სმითის ჩანაწერების სმენის უფლებას აძლევდნენ.

მისი ყველაზე ცნობილი სიმღერა არის  “Strange Fruit” – „უცნაური ნაყოფი“ - რომელშიც ლინჩის წესით დასჯა არის აღწერილი. მუსიკა თავად ბილი ჰოლიდეის ეკუთვნის.

ბილი ჰოლიდეის არც პირად ცხოვრებაში გაუმართლა. არც მესაყვირე ჯო გაი, რომელსაც 1940 წელს გაეყარა, და არც ლუის მაკკეი არ აღმოჩნდნენ ის მამაკაცები, რომელთაც შეეძლოთ ან სურდათ, ბილი ჰოლიდეი თვითგანადგურებისგან დაეცვათ. 50-იანი წლებისთვის ის ალკოჰოლისა და მარიხუანის ტყვეობაში იმყოფებოდა; მას ხმა არაბუნებრივად დაუბოხდა და გაებზარა. ის ზოგჯერ კონცერტის დროს კარგავდა ხოლმე ხმას. მაგრამ არასოდეს დაუკარგავს სრულიად გამორჩეული, ინდივიდუალური სტილი, ინტიმურობა, ტექსტის წარმოთქმის სპეციფიკურობა.

ბილის სურათებს და კონცერტებს თუ ნახავთ, თმაში დამაგრებულ თეთრ გარდენიას უმალ შეამჩნევთ :)










ქალი იდუმალება
ქალი მელანქოლია
ქალი სენტიმენტალიზმი
ქალი ბლუზი
ქალი ინტიმურობა
ქალი მდუმარება
ჰაეროვანი ქალი.

8 წლის ჩიჩილაკი

წელს ჩვენი ჩიჩილაკი 8 წლის გახდა. 
სასაცილოა არა?  :D
აი რა ხდება. ბებია (დედის დედა) რომ გარდამეცვალა, იმ წელს დედამ ჩიჩილაკი იყიდა და ცარიელ, გაციებულ ბინაში დადგა. ჩიჩილაკი ძალზედ პატარა და საცოდავი შესახედია, ერთი თხელი წვიმით ბემოვლებული. როგორც ჩანს ძალზედ ძვირფასი ადამიანისთვის, რომელმაც არ გადააგდო, არ დაწვა და ელოლიავება ახალდაბადებული ბავშვივით. დედაჩემს რომ სიტყვა ჩაუგდო ამ ჩიჩილაკის გადაგდებაზე, მერე უნდა მოერიდო :D
ყოველ წელს ჩიჩილაკს თმა სცვივა, მისი გამხმარი კულულები ყოველ წელს მცირდება.
 
წელს, როდესაც მამაჩემმა ახალი ჩიჩილაკი იყიდა დედამ იკითხა: "ეს ახალი ჩიჩილაკი თეთრი რატომაა? 
ძველი ჩიჩილაკი ახალთან შედარებით გაყვითლებულია და ფერთა სხვაობა საგრძნობლად დიდია. : D ნუ ლოგიკურია 8 წლის განმავლობაში ფერსაც იცვლიდა. თურმე ჩიჩილაკი სხვა ფერის ყოფილა და არა იმ ფერის, როგორიც ეგონა.
 ყოველ წელს შეიძლება გვქონდა ახალი, უკეთესი, უფრო დიდი ჩიჩილაკი, მაგრამ სადღაც კუთხეში მაინც იდგა ის ჩიჩილაკი, რომელიც ჩვენთან ერთად ხვდებოდა ყოველ ახალ წელს 8 წლის განმავლობაში ოჯახის ერთ-ერთი წევრის მსგავსად.
მშვიდობით ჩიჩილაკო, ხვალ აღარ იქნები. მომავალ წელს ვეღარ გიხილავთ, თუმცა მოგვენატრები.
დედაჩემი ძალზედ უცნაური ადამიანია...
მივცეთ საშუალება იყოს ისეთი, როგორც მას სურს.
დედები სამუდამოდ არ ცოცხლობენ. 
მე მიყვარს დედაჩემი ისევე, როგორც მას უყვარდა თავისი.